پيام‌هاي اتاق

راستش.... از خانه ايي تاريک و سوت و کور از اينکه هيچ وقت همه کنار هم نباشيم.... از اتاق هاي جداجدا....از تنهايي ميترسم...براي بچه هايم بچه هايي که از خانه فراري اند... بچه هايي که بايد تاوان ازدواج اشتباه من با پدرشان را پس دهند... بچه هايي که حسرت زندگي دوروبري هايشان را ميخورند من ميترسم.... از همبستر شدن با مردي که تنها سهمم از او... نامش در شناسنامه ام است...

من ميترسم.... که خودم هم سال هابعد بشوم درس عبرت يک نفر ديگر ميترسم... دردي جديد به درد هاي مادرم اضافه کنم راستش..‌. ميترسم...روزي با خودم بگويم کاش همسر فلاني بودم... و من بيزارم از اين اي کاش ها..... من فقط ميترسم... ميترسم از سوختن و ساختن..... ميترسم.... و کاري هم از من ساخته نيست.‌. خواهشا.... کمتر ترسناک باشيد..