وقتي آدم به وبلاگي سر مي زند مثل آن است که بخواهد از پنجره همسايه به جهان بنگرد. شايد اين باعث شود که آدم جهان را طور ديگري ببيند اين طور ديگر مي تواند خوب باشد ، بد باشد، جالب باشد، پر از اندوه باشد، خنده آلود باشدو...
به هر صورت، يک منظره از دوپنجره مختلف نمي تواند همسان معلوم شودبا اينکه شايد هردو با دوديد مختلف به جهان بنگرند ولي هيچگاهي فراموش نکرده اند که سخن آخر را کساني مي زنند که کار شان به آخر رسيده باشد.
ما هنوز اندر خم يک کوچه ايم...
سعه صدر در هرکجاي زندگي چون آب حيات است ولي در ديدار با طنز و طناز بي آن نمي شود يک دم با آن دو رابطه برقرارکرد.
طنز شوخي نيست. شوخي طنز نيست. ولي هردو از ما مي خواهد با سعه صدر به پيشوازشان برويم ـ اگر مي خواهيم ــ

اگر چند بار ديگر هم دراين وبلاگ محترم پيام بگذارم سرنوشت پيام هايم چون نوشته هاي اخير "من او ندارم" خواهد شد : دراز، دراز، دراز و...